Winter

2022 was geen fraai jaar. Met de oorlog in Oekraïne, de stikstof-, energie- en klimaatcrisis, een torenhoge inflatie... Veel gezinnen hebben hierdoor inmiddels moeite rond te komen. In deze Naober vertelt Evelien van Hattum uit Enschede over haar stichting Stop Armoede 053. Als geen ander weet ze wat het is om van slechts 40 euro in de week te leven. Daarom zet ze zich nu in voor de allerarmsten. Bij Stop Armoede 053 is het ‘noabers voor noabers’. Oftewel: Tukkers die elkaar helpen. De meeste donaties komen van particulieren. Maar ook bedrijven, organisaties en instellingen doen regelmatig een duit in het zakje. Volgens Evelien doen steeds meer mensen een beroep op haar stichting. Ouders die niet kunnen slapen omdat ze weten dat ze de volgende dag geen ontbijt hebben voor hun kinderen. Het is realiteit, helaas óók in onze regio.

Iets anders wat hier speelt, is de stikstofkwestie. Boerengezin Vossers-Reinders (pag. 12) kreeg ermee te maken. Zij verkasten in 2021 naar een andere boerderij om de toekomst van oudste zoon Jarno (25 jaar en nu al boer in hart en nieren) veilig te stellen. Alles leek in kannen en kruiken, tot ze het afgelopen jaar – net als de rest van de boerenstand – geconfronteerd werden met opnieuw veel onzekerheid. De toekomst van het familiebedrijf staat sindsdien op losse schroeven. "Iedereen kan wel wat geluk gebruiken" Maar 2022 kende gelukkig ook lichtpuntjes. Fotograaf Paul van Gaalen, wereldberoemd vanwege zijn prachtige natuurfoto’s, stopte na de dood van zijn vrouw abrupt met fotograferen. De afgelopen tijd vond hij dankzij een nieuwe liefde, ook de liefde voor zijn werk weer terug. En Anique van Büseck tekende, als piepjong muziektalent, een platencontract bij Ilse DeLange.

Over talent gesproken... Volgens mij heeft iedereen wel iets waar hij of zij in uitblinkt. De kunst is alleen om te ontdekken wat dat is. En of je nu succesvol bent of niet, uiteindelijk word je het gelukkigst als je iets doet wat je leuk vindt. Bij ons thuis draait inmiddels alles om muziek en tafeltennis. Zoon Fabian schrijft net als Anique zijn eigen liedjes en trad in april voor het eerst op met zijn band Applejuiche. Als trotse moeder stond ik vooraan mee te blèren. Mijn dochter Emine is een fanatiek tafeltennisster. Ze werd in oktober voor het eerst Nederlands Kampioen bij de dames. Dat feestje moest ik helaas terugkijken op Studio Sport. Ik had gewerkt en zat in de trein toen ze de finale speelde. Via de livestream probeerde ik de wedstrijd nog wel te volgen, maar de wifi in het buitengebied, was onverbiddelijk en gooide mij eruit. Vervolgens was het peentjes zweten en afwachten tot iemand mij appte. Het bleef echter doodstil. Na een dik half uur dacht ik: jammer, ze heeft vast verloren en niemand wil me dat vertellen. Ik had me er al min of meer bij neergelegd, toen plotseling mijn telefoon ontplofte. Het was haar tóch gelukt: ze was Kampioen van Nederland. Tja en toen zat ik daar in die boemeltrein van Zutphen naar Lochem, stilletjes te juichen. Hoewel stil? In die coupé wist binnen 5 minuten iedereen dat ze die avond naar Studio Sport moesten kijken omdat mijn dochter had gewonnen. Om me heen zag ik lachende gezichten, mensen feliciteerden me. Het voelde zó fijn om mijn geluk op dat moment even te delen met wildvreemden. Dat moeten we vaker doen, realiseerde ik me. Helemaal in deze tijd, waarin iedereen wel wat extra geluk kan gebruiken. Ik wens je een mooie feesttijd vol geluksmomenten om te delen.

Jolanda Hofland